“Στο μπαλκόνι βγες – ανοίγω, κάτω οι ζωές μας πιάτο…”

Περιμένοντας τις Μέρες του φωτός, τον καινούργιο δίσκο του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, η βελόνα του Αρώματος του Τραγουδιού έχει κολλήσει σε ένα απόσπασμα από την εκπομπή Στην υγειά μας που προβλήθηκε στην ΝΕΤ στις 3 Μαρτίου.

Η Νατάσσα Μποφίλιου είχε την τιμητική της, και ανάμεσα στους πολλούς καλεσμένους ήταν και ο Στάμος Σέμσης. Όταν η Μποφίλιου κάθισε στο πιάνο και ο Σέμσης πήρε στα χέρια του την βιόλα, δε φανταζόμουν τι ακριβώς θα ακολουθήσει. Ένα παλιότερο τραγούδι σε μουσική του Σέμση και στίχους του Νίκου Μωραϊτη, που πρώτη είχε ερμηνεύσει η Έλλη Πασπαλά στο δίσκο Σε ποιο Θεό να πιστέψω πριν από 10 χρόνια, μεταμόρφωσε την οθόνη της τηλεόρασης σε χοάνη – όπως θά 'λεγε και η Λένα Πλάτωνος – που από μέσα της μπορούσε ο καθένας να αφουγκραστεί τους ήχους ενός γκρίζου αστικού τοπίου που μας πνίγει, κι εκεί, την ίδια στιγμή, μας ελευθερώνει. Ένα απ’ τα ωραιότερα τραγούδια της προηγούμενης δεκαετίας, σε μια μοναδική εκτέλεση που στο μέλλον θα καταγραφεί ως συλλεκτική. Από τις ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια που η τηλεόραση προσφέρει τέτοια μοναδικά στιγμιότυπα.

Ζω εδώ
μ' έναν ήλιο γκρι
μες στην Αττική
που αλλάζει.
Εδώ
ζέστη και σκουριά
κρύβεται η καρδιά
τρομάζει.

Στο μπαλκόνι βγες - ανοίγω
κάτω οι ζωές μας πιάτο,
μας τραβούν γλυκά στον πάτο
όμως τώρα λες θα φύγω.

Ζω εδώ
μες στην Αττική
μ' έναν ήλιο γκρι
στα μάτια.
Εδώ
ζέστη και σκουριά
κρύβεται η καρδιά
τρομάζει.

Στο μπαλκόνι βγες - ανοίγω
κάτω οι ζωές μας πιάτο,
μας τραβούν γλυκά στον πάτο
όμως τώρα λες θα φύγω.

Βάλε μουσική - να φύγω
βάλε και καρδιά - να φύγω
πάρε με αγκαλιά - να φύγω
απ' την πόλη αυτή - να φύγω.