Αντί λοιπόν για το αφιέρωμα σε ένα μέρος από τη δισκογραφία της Μαρίας Δημητριάδη, το Άρωμα του Τραγουδιού παρουσιάζει μία ανέκδοτη ηχογράφηση του τραγουδιού που όλοι γνωρίζουμε από τις Τρύπες και την φωνή του Γιάννη Αγγελάκα, όπως ηχογραφήθηκε ερασιτεχνικά σε μία από τις εμφανίσεις της Δημητριάδη στο Θέατρο «Ροές». Η συγκεκριμένη εκτέλεση ακούγεται τα τελευταία χρόνια αποκλειστικά από το ραδιοφωνικό σταθμό Μελωδία FM, όταν η Μαρία Δημητριάδη σε μία από τις επισκέψεις της στο σταθμό χάρισε και μία κασέτα με τις ηχογραφήσεις της από εκείνο το πρόγραμμα που παρουσίασε το 2002.
Καινούργια ζάλη
Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη.
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες στις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούργια σου ζάλη
ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δω
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Το όνειρο που σ’ έφερε μια μέρα ως εδώ
σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλιτώνει.
Θέλεις ξανά ν’ αποτελειώσεις μοναχός
ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
κάτω απ’ τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
μες στις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι.
Ποια νήματα σ’ ενώνουν με μια άλλη θηλιά
ποια κύματα σε διώχνουν απ’ αυτό το λιμάνι
ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούργια σου ζάλη
ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι.
Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν
ποια ελπίδα σε οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού
πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι.
Μαρία Δημητριάδη
(φωτογραφία από το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο Θέατρο «Ροές»)
Κανείς δε θα περίμενε ότι η Μαρία Δημητριάδη θα περιελάμβανε στο πρόγραμμά της ένα τραγούδι από τις Τρύπες! Με τη συνοδεία μονάχα μιας ακουστικής κιθάρας (Μανόλης Ανδρουλιδάκης) και ενός πιάνου (Θοδωρής Οικονόμου), η σπαρακτική ερμηνεία της Δημητριάδη φωτίζει την ροκ αισθητική του κομματιού με μια απίστευτη εσωτερική δύναμη και πάθος που μόνο οι πραγματικά μεγάλοι ερμηνευτές διαθέτουν. Στα χέρια της το τραγούδι “σπάει” σε χίλια κομμάτια, χάνει το ρυθμό και την δομή του, για να ξαναγεννηθεί μέσα απ’ την τρεμάμενη φωνή της και να αποκαλυφθεί θα έλεγε κανείς η “γυναικεία όψη” του. Μια ερμηνεύτρια που την έχουμε συνηθίσει σε τραγούδια με σαφή μελωδική γραμμή, στην «Καινούργια ζάλη» μάς αιφνιδιάζει με τον τρόπο που απαγγέλλει – τραγουδάει το κομμάτι, κάτι που μπορεί φαινομενικά να φαντάζει εύκολο, στην ουσία όμως απαιτεί κάτι παραπάνω από μία καλή φωνή: το πηγαίο πάθος και κυρίως, την βιωματική σχέση του ερμηνευτή με το τραγούδι. Άλλωστε, από μόνο του το συγκεκριμένο τραγούδι έχει μια απίστευτη δύναμη και είναι σίγουρα ένα από τα πιο δυνατά ροκ κομμάτια της δεκαετίας του ’90. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που κανένας άλλος ερμηνευτής δεν έχει τολμήσει να το ηχογραφήσει μετά από την πρώτη και μοναδική εκτέλεση από τον Αγγελάκα και τις Τρύπες. Η Μαρία Δημητριάδη, δίχως να έχει κατά νου μια άρτια και “επαγγελματική” ηχογράφηση (άλλωστε, η συγκεκριμένη ηχογράφηση είναι ερασιτεχνική και δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει σε δίσκο), τολμάει να αναμετρηθεί με ένα κομμάτι τέτοιου ειδικού βάρους και να περάσει κάθε λέξη του μέσα απ’ το προσωπικό της φίλτρο, δίνοντας το δικό της μοναδικό στίγμα και σημαδεύοντας με την εντελώς δική της αισθητική ένα κλασσικό – πλέον – ροκ τραγούδι.